Ο αγαπημένος μας δάσκαλος στη γειτονιά των αγγέλων

Ο Κώστας Πανίτσας δε μένει πια εδώ. Από χθες έκανε άθελά του φτωχότερο το χώρο των Αναβρυτινών εφηβικών μας αναμνήσεων. Ήταν αρκετά καλά ο δάσκαλός μας παρά τα 88 του χρόνια και χρειάστηκε μια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, μετά από μια επέμβαση ρουτίνας, για να λυγίσει το ευθυτενές του παράστημα. Μέσα στο ’17 είχαμε την τύχη να τον δούμε για τελευταία φορά στη συνεστίαση του Μαρτίου στο Χολαργό, να του σφίξουμε το χέρι και να του πούμε το ύστατο -όπως αποδείχτηκε- ευχαριστώ για το σπουδαίο ρόλο που έπαιξε στα χρόνια της διαμόρφωσης του χαρακτήρα μας.
Γεννημένος στις 11 Αυγούστου του 1930 στην Αθήνα, πτυχιούχος της Γυμναστικής Ακαδημίας της πρωτεύουσας, υπήρξε ένας εξαιρετικός all around αθλητής.  Με δελτίο μπασκετμπολίστα και βολεϋμπολίστα στον Εθνικό Γ.Σ. εκπροσώπησε την Ελλάδα σαν αθλητής του δεκάθλου στην Ολυμπιάδα της Ρώμης του 1960. Στα Ανάβρυτα αποσπάστηκε το 1955, υπηρέτησε για περισσότερα από 25 χρόνια και έκλεισε την καριέρα του σαν καθηγητής Σωματικής Αγωγής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Τα Ανάβρυτα ήταν για το δάσκαλό μας κάτι περισσότερο από μια μακροχρόνια μετάθεση. Από το 1962  ανέλαβε διευθυντικές θέσεις στα κτίρια του οικοτροφείου και έμενε μαζί μας, σε δικό του δωμάτιο, πρώτα στο ‘Ανατολικό’ (σήμερα κτίριο του Γυμνασίου Αναβρύτων), στη συνέχεια στον ‘Πύργο’ και μετά το γάμο του σε ανεξάρτητο οίκημα (σήμερα κυλικείο και γραφείο του Συλλόγου Γονέων του Σχολείου μας). Στα Ανάβρυτα γνώρισε και τη σύζυγό του Waltraut που δίδασκε Γερμανικά στο Σχολείο μας και εκεί έζησαν τα παιδικά τους χρόνια τα δύο τους παιδιά, ο Στέλιος και η Σοφία. Τα τελευταία χρόνια έμενε με την οικογένεια της Σοφίας στο Αμβούργο όπου και έμελλε να γίνει φτωχότερη η Αναβρυτινή οικογένεια.
Τα βιογραφικά είναι χρήσιμα για τους εργοδότες αλλά κενά περιεχομένου για την εκτίμηση της ζωής και της προσφοράς ενός ανθρώπου. Ο Κώστας Πανίτσας ήταν σημείο αναφοράς για όσους από εμάς είχαμε την τύχη να συνυπάρξουμε μαζί του σαν οικότροφοι αλλά και σαν εξωτερικοί μαθητές των Αναβρύτων. Και δε μιλάμε μόνο για την ποιότητα του σαν Γυμναστή που μας έκανε να αγαπήσουμε τα σπορ, να μάθουμε σωστά τους κανόνες τους και να βλέπουμε τις ώρες της άθλησης σαν τις πιο ευχάριστες της ημέρας. Μιλάμε για τον παιδαγωγό Κώστα Πανίτσα, στο πλευρό μας από τα 12 ως τα 18 μας χρόνια, υποκατάστατο της πατρικής φιγούρας που για άλλους ήταν απούσα και για άλλους σπρωγμένη στο περιθώριο λόγω της αναπόφευκτης εφηβικής επαναστατικότητας και απόρριψης των στερεότυπων. Αυστηρός αλλά δίκαιος, συνήθως σοβαρός αλλά και όταν έπρεπε χαλαρός, συμβουλευτικός αλλά ποτέ καθοδηγητικός, πρότυπο δείγμα ανθρώπου που του ανατέθηκε να οδηγήσει εφήβους στην ενηλικίωση. Είναι σίγουρο ότι το χώμα που θα τον σκεπάσει θα είναι ελαφρύ. Καλό ταξίδι δάσκαλε μας …